بر اساس پروتکل سیستم درمانی استرالیا شما اگر تست کروناویروس تان مثبت باشد باید به کسانی که از زمان ظهور علایم در شما با شما در تماس نزدیک بودند اطلاع داده شود تا خود را بمدت 14 روز قرنطینه کنند. این اطلاع دادن از طریق Public Health Unit حوزه درمانی که با شما در ارتباط بوده انجام می شود و حتی در صورت امکان می توانند مشخص نکنند که آن شخص که مبتلا به کروناویروس بوده شما بوده اید. بنابراین می توانید تا حد امکان این قضیه را مخفی نگه دارید در حین اینکه افراد در خطر هنوز آلارم های لازم را می گیرند.
در خصوص اینکه ما بحث کرونایی شدن خانواده مان را اطلاع رسانی کنیم یا نه خیلی فکر کردیم و در نهایت به این نتیجه رسیدیم که اگر این اطلاع رسانی بتواند کمک کند به چند نفر دیگر که سریعتر به این خطر که کل جامعه را تهدید می کند واکنش مناسب نشان دهند برای ما به اندازه کافی خوشحال کننده خواهد بود. لذا با وجود درگیریهای بسیار در حالی که خانواده نصفش در بیمارستان قرنطینه اند و نصفش در منزل، زمان لازم برای نوشتن این تجربیات رو اختصاص دادیم.
حالا واکنش ها:
1. من به محل کارم اطلاع دادم و گفتم که من در تماس بودم با کسی که کروناویروس داشته است و باید خودم را بمدت 14 روز در منزل قرنطینه کنم، خوب یک طوری برخورد کردند که نگران من و خانواده ام بودند. بعد از من خواستند که لیست کسانی که با من در تماس بودند رو بدم تا برای محکم کاری به آنها بگویند که از منزل کار کنند تا جواب تست من هم مشخص شود. جالب اینجاست که چون من علایمی نداشتم از من تست نمی گرفتند. دیگه مجبور شدم علایم خیلی ضعیف مثل خارش گلو و سرفه های گاه به گاه رو بعنوان علامت اعلام کرده و تست بگیرم. تست من منفی بود و مدیرم خیالش راحت شد. فرداش مدیرم زنگ زده بود برای احوالپرسی و اصرار داشت که فقط برای احوالپرسی زنگ زده و هیچ علاقه ای برای صحبت در مورد کار از خود نشان نمی دهد. این برای من خیلی با ارزش بود.
2. به مدرسه دختر بزرگترم اطلاع دادیم، که دو هفته مدرسه نخواهد رفت و باید در قرنطینه خانگی باشه. مجددا نیازی نبود این رو بگیم چون دخترم تستش منفی بود، می تونستیم بگیم به دلایل شخصی دو هفته نمیاد. اگر مثبت بود باید همکلاسی هایش (احتمالا انها که نزدیکتر بودند) باید بمدت دو هفته قرنطینه می شدند در منزلشان. مدیر مدرسه سوالاتی پرسید و قرار شد ایمیلی بفرستد برای همه، که آن ایمیل اطلاعات خیلی کلی در خصوص پروتکل مربوط به کروناویروس بود. سوالی که پرسید و ما قبلا بهش فکر نکرده بودیم این بود که آیا همسرم که تستش مثبت بوده در زمانی که علایم داشته آیا داخل مدرسه برای بردن یا آوردن دخترم پا گذاشته یا نه. که خوشبختانه داخل مدرسه نرفته بود. ولی کلا خیلی وحشتزده نشد خانم مدیر مدرسه. همچنین گفتند که این موضوع محرمانه می مونه تا دخترم موقعی که برمی گرده به مدرسه توسط دوستانش طرد نشه.
3. خواهرم اینها از زمان ورود مهمان ما از ایران برای دیدنش نیامدند تا مدت قرنطینه اش تمام شود. البته در آن زمان حتی ایران در لیست قرنطینه خانگی در بدو ورود نبود. الان یکسری دوستان ایرانی از خواهرم دوری می کنند. حتی به مدرسه ای که پسر خواهرم در آنجا درس می خواند اطلاع داده اند و مدیر مدرسه نگران شده. بعد از اینکه خواهرم بهشون ثابت کرده که اصلا با ما تماسی نداشته در این مورد و ایشان یا بچه های مدرسه در خطر نیستند قانع شده اند. یک نصیحت اینجا بکنم. لطفا با دست های خودمان کامیونیتی ایرانی را در این حوزه بدنام نکنیم. دولت ابران به اندازه کافی وجهه جهانی ایران رو خراب کرده، ما باید سعی کنیم بتوانیم باهم صحبت کنیم و با همکاری هم صدمات وارده را جبران کنیم.
4. دوستان زیادی تماس تلفنی گرفته یا پیغام دادند و آرزوی سلامتی کردند که خیلی دلگرم کننده است. البته دوستان خیلی بیشتر از آنچه که ما داریم تجربه می کنیم برای ما نگران هستند. این ویروس خیلی خطرناک هست برای بعضی ها و خیلی ساده تر از یک سرماخوردگی معمولی برای بعضی ها. خوشبختانه ما در گروه دوم بودیم تا الان. امیدوارم بقیه اش هم همینطور باشه.
5. دوستانی هم ممکن است نگران شده باشند که نکند در ارتباطاتی که داشتیم ممکنه به آنها هم ویروس منتقل شده باشد. البته حق می دهم اگر چنین چیزی باشد، خیلی حساسیت روی این موضوع هست ولی توجه داشته باشید که اگر خطری شما را تهدید کند توسط public Health officer شناسایی خواهد شد و شما مطلع خواهید شد. من که بعد از این تجربه اعتمادم به سیستم سلامت عمومی استرالیا بیشتر شد.
نتیجه اخلاقی این که به نظرم روی بحث همدردی یا سمپاتی، ما ایرانی ها جای کار داریم، بهتر است از جامعه میزبانمان یاد بگیریم.
در قرنطینه بیمارستان چه می گذرد و از بیماران کروناویروس چگونه مراقبت می شود؟
مدرسه ,خیلی ,قرنطینه ,اطلاع ,هم ,رو ,به مدرسه ,بعد از ,در تماس ,دو هفته ,مدیر مدرسه
درباره این سایت